En wat we nodig hebben zijn spaceholders, die ons helpen om er bij te blijven als we zakken in de verharding of de bevriezing en waar gaan nemen wat er waar genomen wil worden. Het smelten, ontdooien, gaat gepaard met vrijkomen van trauma. En dat kan alleen door een oneindige, veilige, zachte, liefdevolle bedding.

Zoals ik gister sprak over mijn kou, de kou in mijn lichaam, mijn botten, hoe ik die waarnam. Juist omdat ik me zo beschermd, geliefd en gedragen voel, kan ik bij de kilte, kan ik die verwelkomen. Het is veilig genoeg.
Ik richt me niet op het MOETEN ontdooien, ik richt me op zelfzorg, liefdevol zijn met mij, tijd en ruimte, rust en natuur, beweging en meditatie. Ja vooral tijd en ruimte. Voelen en voelen en voelen. Ik ben mijn eigen spaceholder. Ik ben mijn anker, het is mijn lichaam, mijn baarmoeder. Mijn voormoeders van 7 generaties terug, staan liefdevol en zonder oordeel om me heen. De natuur, is er, een dip in de koude zee helpt me en de kale bomen helpen me. Het verzachten begint diep van binnen, duwen en trekken doet verstijven, MOETEN doet verharden. Acceptatie en dankbaarheid verzachten.
Oké dit is wat het is, ik leg een hand op de verharding en ik adem door… Oké ik ben er mee, oké het is pijnlijk, oké ik blijf er bij, oké er komen tranen…
Ah! Smelten ik smelt.
Altijd weer die bizarre tegenstelling… Helemaal accepteren dat de verharding er is en als dat lukt, begint het te verzachten.
En zoals Aluna Omnium spreekt over codes die vrij komen door het smelten van het ijs, zo komen op de zelfde manier codes vrij in onze lichamen. Door het oplossen van de generaties oude traumaloep, komt oude kennis en vergeten weten vrij.
Alles gebeurt tegelijkertijd op verschillende niveaus.
Meer van dit?
Lees: ‘Het vergeten weten.’
En: ‘De geboorte van de nieuwe aarde.’